Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη του Βαλαωρίτη -απ΄την ανάποδη. (απόσπασμα πρώτο,στ.1-22 )

Χειμώνα του 10’ ξεκίνησα να μεταγράφω Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη, του Νάνου Βαλαωρίτη, σε μια ελεύθερη, ανάποδη εκδοχή: π.χ. στίχος 2ος στο πρωτότυπο «Δε μιλάμε· ο αγέρας φυσάει ·όλη η θλίψη της γης μέσα στα μάτια σου.» Εδώ μεταγράφεται ως « Φλυαρούμε άπνοια· Τίποτα απ΄ τη χαρά του ουρανού έξω απ΄το στόμα σου.» 

Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη του Βαλαωρίτη -απ΄την ανάποδη.(απόσπασμα πρώτο 1-22 )

Σταματούμε στα κατάμεστα μονοπάτια, σε φράχτες τελευταίας κυκλοφορίας

Φλυαρούμε άπνοια· Τίποτα απ΄ τη χαρά του ουρανού έξω απ΄το στόμα σου.

Στου χαράματος τις αυλές σταματάμε με πόδια αφημένα

Μισημένοι χωρισμένοι ακούγοντας τον εαυτό μας στο στόμα

Στο στόμα ακούγοντας για λίγα δευτερόλεπτα τον εαυτό μας

Στο στόμα σου οι παλιοί άνθρωποι ανεβαίνουν να φάνε ψωμί.

Στο στόμα σου ξέρες και οικόπεδα και χόρτα

Γυναίκες, άντρες γέροι που ξέρουν που μένουν

Που ξέρουν που να σωπαίνουν, πώς να κινηθούνε

Στο νερό δίπλα σηκώνονται με πόδια τεντωμένα

Ακούνε το νερό στο κεφάλι τους · τους ελέφαντες

Ο μόνος είναι μικρός ,σε κάποια αδυναμία ανήκει
Σε κάποιον ανεγκέφαλο παραδίνεται ολότελα σαν άντρας
Ο μόνος είναι μεγάλος πουθενά δεν αποχωρίζεσαι τον διαφορετικό σου

Η φωτιά ζωντανή· Το μέταλλο βουβό: κάθομαι

Να μείνω στη πόρτα να ακούσω τον « μόνο»

Βλέπω το μονοπάτι, τη θάλασσα· η λίμνη , τα οικόπεδα

Οι στάνες βρεθήκανε. Βλέπω τα πάντα.

Ξέρω που πήγαν οι θεοί. Που πήγε η γη. Ο ήλιος

Το φεγγάρι. Τα λουλούδια. Ο ουρανός!

Σίγουρα προς το βουνό. Ανεβήκανε στα ρηχά

Στη λίμνη του Κόστια.
(.....)

ΔΤ