Αρχή του 12

Αρχή του 12
'Εμαθα ότι:



Η ελευθερία είναι σιωπηλή. Σαν τις κυβερνήσεις μας. Οταν οι φυλακισμένοι τους εκτίσουν τις ποινές τους, ελευθερώνονται. Αφήνονται στην εγκατάλειψη του όλα.


Ελεύθερη σύγχυση.


Απο τί;


Βελζεβούλ, Βηλφλεγώρ, Ασμοδαίος, Μάμμωνας


Όλοι σώφρονες.


Ιδιοκτήτες της ελευθερίας, υπηρέτες της Θείας κωμωδίας. 


Τη στιγμή που απαλλάχτηκαν απο τις αμαρτίες, έγιναν δούλοι του δικαίου.


'Οχι μόνο.


Οι γάτες αφήνουν νεκρά νύχια στο πάτωμα τη στιγμή που ανακουφίζουν τα πάθη τους.


Ελεύθερες και γοητευτικές, αρκεί να μην είστε ιδιοκτήτες μιας γάτας.


Jeu zero


Πιθανότατα το απολαμβάνουν τα αρθρόποδα.


Συνήθως οι τροχιές τους ταυτίζονται με εικόνες αποσύνθεσης. Σάπια φρούτα, χαρτόκουτα, ζυμαρικά με πράσινοκίτρινη οσμή, ξεχαρβαλωμένες σαγιονάρες, σκασμένες φτέρνες μαυρισμένες απο πίσσα και λάδια μηχανών, νεκρά νύχια.
Κι άλλες γάτες.


Τα αρθρόποδα απολαμβάνουν ελεύθερες πτήσεις.



Αρχή του 12
'Εμαθα ότι:



Τα νούμερα είναι οι κόκκοι σκόνης που ανακουφίζουν τη φαγούρα.
Οι πληγές είναι οι δούλοι του μυαλού.
Ο χρόνος όταν μετριέται μετατρέπεται σε νόμισμα.
Ποτέ δεν πρέπει να υποτιμούμε την αξία ενός δεκαλέπτου.
Είμαστε ελέυθεροι να αποφασίσουμε αν είναι χρόνος ή κέρμα.






ΠΓ

Επανατοποθέτηση

Επανέρχομαι με την ίδια απορία.

Ποιό είναι το κέρδος σου;

Επιθυμείς απο ματαιοδοξία; 'Ισως βέβαια. Αλλά περισσότερο για το γινάτι του πολυσχιδούς τίποτα.

Είσαι όμως ακόμη αδύναμος. Καταβεβλημένος. 

Γνωρίζεις μάλιστα πως πιθανότατα η καταβολή έχει ρίζες που φτάνουν μέχρι την έλλειψη.

Αλληλεγγύης ναι.

Πάλι φοβάσαι το θάνατο. Η μυρωδιά του πάντα ανακατεύεται με τα κουλουράκια της προηγούμενης.

Η μοναξιά των 30.

Παραγωγή. Ναι το λησμόνησα κι αυτό. 

'Εργα μεταμοντέρνα που θα στιγματίσουν εποχές και θα κουκουλώσουν ανάγκες. 

Η μάλλον μόνο μία, εκείνη για ουρανό.

Μη μισείς άλλο. Γιατί το μίσος σου δεν έχει αντίκρυ του ανθρώπους πια. Αυτό το ξέρεις σίγουρα.

Μόνο οι γυναίκες σου. Αυτές γυρνούν κάθε φορά να σου θυμίσουν πως υπάρχεις. Οχι εσύ. Οι άλλοι.

Εσύ ένα θεό μόνο είχες. 

Αυτός λοιπόν καιρό πριν, φόρεσε ρούχα χίπηδων και στη σύγχρονη Αθήνα χορεύοντας σουπερ-σεϊκ, 

παρακολουθεί τον ήλιο να δύει με φορά αντίστροφη.

ένα πράγμα ακόμη.

'Οταν οι ελεύθερες λέξεις νομιμοποιούνται, ακολουθούν οι πράξεις.

ΠΓ

Εμμονή

Κόβω και ξυπνώ και αναρωτιέμαι τι έμεινε;
Μία παρένθεση.
Απο την πλάτη της Αφροδίτης αυτή τη φορά ο Θεός δημιούργησε τον Αγαμέμνονα. 
Θυμάται κανείς αυτό το θνητό;
Επέμενε και η επιμονή του τον θανάτωσε. 
Η επιμονή ενίοτε χτίζεται απο αναμνήσεις και πόθους, πολλές φορές κρυφούς, άλλες τόσο φανερούς που σκοτώνουν με τη σειρά τους Ιφιγένειες και Κλυταιμνήστρες.
Πολύ αίμα και πάλι. 
Αναρωτήθηκε κάποτε ο Αγαμέμνων, τί θα συνέβαινε αν στις φλέβες του κυλούσε χρυσός. 
Θα αγόραζε κανείς απ το αίμα του; 
Η επιμονή του σ’ αυτή την περίπτωση θα χτιζόταν επίσης απο πόθους;
Κι αν όχι; 
Μήπως απο μίσος για αίμα;
Κοντά δώδεκα δισεκατομμύρια λίτρα χρυσού στις φλέβες των ανθρώπων.
Ζούμε την ανέχεια και αναρωτιόμαστε επίμονα για  την αυριανή σελήνη. 
‘Αγαν μέμνων θα γεννιέται κάθε μέρα κι απο ένας. 
Και ο Θεός θα εμμένει να κόβει πλάτες.  


ΠΓ

"ΚΑΡΒ" (Πρώτο μέρος)

"ΚΑΡΒ" (Πρώτο μέρος)

                                        Ένα άγνωστο γυναικείο όνομα με κακή γραμματοσειρά

 Εμφανίζεται στο μπαλκόνι μου

Έχει τέσσερα γράμματα

Το χρώμα της είναι κίτρινο 

Την λένε ΚΑΡΒ

Είναι παρθένα κόρη του χρόνου

Άρρωστη για μουστάκια στα δέντρα

Αγαπημένο χιόνι της το λευκό

Αγαπημένος της τριγμός αυτός του αυχένα μου

Ο ωκεανός είναι για την ΚΑΡΒ ένα ψηλό κύμα

 Και τίποτα περισσότερο

(Πονάει ο δεξιός μου όρχις)

Το αγαπημένο της λουλούδι…

-Ποιός νοιάζεται για το λουλούδι της ΚΑΡΒ-

Σημασία έχει μόνο η αναπνοή της

Όταν εκπνέει

 Εκπνέει δευτερόλεπτα

Όταν εισπνέει

Εισπνέει ηχομονώσεις

Προστατευτικά τετράγωνα

Κομμάτια ξύλου

Ανθρώπους που κλαίνε στα πεζοδρόμια

Αναρρώσεις και καλά μαντάτα

-Δωσ’ μου ένα καλό μαντάτο-

Η πίστη μου χρειάζεται εκτός από μια μάνα και μια ευχή

Ένα καλό μαντάτο

Κάτι σαν τηλεφώνημα απολαυστικό

Ή σαν καλή σκηνοθεσία:

Είμαι ο εξορκιστής

Αυτός που ξέρει κάτι όρκους παλιούς

(Η ιδεολογία είναι περισσότερο λόγος παρά ιδέα)

Η ιδέα είναι δέος

Στις περισσότερες περιπτώσεις μουσικό.

Η ιδέα είναι η μουσική του «Δεν ξέρω τίποτα»

(Το αδιέξοδο προκαλεί τριχόπτωση και δεξιούς πόνους)

Οι κούκλες ανησυχούν για την σιωπή τους 

Γι’ αυτό και φωνάζουν συνέχεια

Δαγκώνουν τις γλώσσες τους

 Γιατί κάποιος άντρας τις βρίζει

 Έτσι είναι οι κούκλες

Κάποιος τις λατρεύει

Και κάποιος τις βρίζει

Είναι λαστιχένιες θάλασσες.   

ΔΤ

Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη του Βαλαωρίτη -απ΄την ανάποδη. (απόσπασμα πρώτο,στ.1-22 )

Χειμώνα του 10’ ξεκίνησα να μεταγράφω Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη, του Νάνου Βαλαωρίτη, σε μια ελεύθερη, ανάποδη εκδοχή: π.χ. στίχος 2ος στο πρωτότυπο «Δε μιλάμε· ο αγέρας φυσάει ·όλη η θλίψη της γης μέσα στα μάτια σου.» Εδώ μεταγράφεται ως « Φλυαρούμε άπνοια· Τίποτα απ΄ τη χαρά του ουρανού έξω απ΄το στόμα σου.» 

Το Ανώνυμο Ποίημα Του Φωτεινού Αϊ –Γιάννη του Βαλαωρίτη -απ΄την ανάποδη.(απόσπασμα πρώτο 1-22 )

Σταματούμε στα κατάμεστα μονοπάτια, σε φράχτες τελευταίας κυκλοφορίας

Φλυαρούμε άπνοια· Τίποτα απ΄ τη χαρά του ουρανού έξω απ΄το στόμα σου.

Στου χαράματος τις αυλές σταματάμε με πόδια αφημένα

Μισημένοι χωρισμένοι ακούγοντας τον εαυτό μας στο στόμα

Στο στόμα ακούγοντας για λίγα δευτερόλεπτα τον εαυτό μας

Στο στόμα σου οι παλιοί άνθρωποι ανεβαίνουν να φάνε ψωμί.

Στο στόμα σου ξέρες και οικόπεδα και χόρτα

Γυναίκες, άντρες γέροι που ξέρουν που μένουν

Που ξέρουν που να σωπαίνουν, πώς να κινηθούνε

Στο νερό δίπλα σηκώνονται με πόδια τεντωμένα

Ακούνε το νερό στο κεφάλι τους · τους ελέφαντες

Ο μόνος είναι μικρός ,σε κάποια αδυναμία ανήκει
Σε κάποιον ανεγκέφαλο παραδίνεται ολότελα σαν άντρας
Ο μόνος είναι μεγάλος πουθενά δεν αποχωρίζεσαι τον διαφορετικό σου

Η φωτιά ζωντανή· Το μέταλλο βουβό: κάθομαι

Να μείνω στη πόρτα να ακούσω τον « μόνο»

Βλέπω το μονοπάτι, τη θάλασσα· η λίμνη , τα οικόπεδα

Οι στάνες βρεθήκανε. Βλέπω τα πάντα.

Ξέρω που πήγαν οι θεοί. Που πήγε η γη. Ο ήλιος

Το φεγγάρι. Τα λουλούδια. Ο ουρανός!

Σίγουρα προς το βουνό. Ανεβήκανε στα ρηχά

Στη λίμνη του Κόστια.
(.....)

ΔΤ

ΔGr = ΔΗr – Τ . ΔSr

Μάρτιος του χρόνου κάποιου. Εικοσιέξι νήματα είχα μαζέψει. Ενα ένα με προσμονή και αγωνία απ τους δρόμους του μεταξιού. Σκουλήκια και μουριές που πέθαναν όλ’ αυτά τα χρόνια ούτε που θα θυμάσαι πόσα.


Τα έβαλα κάτω λοιπόν και σε φώναξα να τα πουλήσουμε σε μιά αγορά της δυτικής ευρώπης. Ηρθες με το φέσι σου και τα στρώσαμε παρέα. 'Ενα ένα κι αυτή τη φορά. Με βιάση όμως και πολλές λέξεις που φύγαν επίσης βιαστικά απο χείλη κόκκινα που ζητούσαν έρωτα, πλούτο και λουλούδια.


Κάθισε καλή μου. Κάθισε πάνω τους και κρύφ’ τα απ τους επίδοξους αγοραστές. Οι κλωστές είναι χρόνοι που περνούν άκαμπτοι και ο χρυσός τους δε φτάνει να μας τρέξει κι άλλο. Δεν έχω ανάγκη ν’ αγοράσω κι άλλο χρόνο, δήλωσα. 


Γι’ αυτό σε σκέπασα κι εσένα μ’ αυτή τη μαύρη κουβέρτα πάνω απ’ τα νήματα. Και σου είπα μείνε, έρχομαι μόλις φύγουν όλοι. Μην τυχόν δούν τον πλούτο μας. Το βράδυ θα τρέξουμε παρέα για να πιάσουμε τον ήλιο που θα βγεί την άλλη μέρα να μας κάψει.


Ζεστάθηκες ξέρω. Ξεσκεπάστηκες και φύγαν οι κλωστές με τον αέρα. Κι εγώ έτρεξα ξωπίσω τους να προλάβω. Εικοσιέξι νήματα είχα μαζέψει βλέπεις. Ενα ένα με προσμονή και αγωνία σου είπα κάποτε. Και τα βρήκα πάλι. Ο αέρας ήταν δυνατός αλλα καλός μαζί μου. Πιαστήκαν όλα σε δύο τρείς ξόβεργες που είχα στήσει παρακάτω για να φυλακίσω καρδερίνες. 
Θα στις χάριζα κι αυτές όταν θα ήταν καιρός βλέπεις. 


Ζεστάθηκες ξέρω. Ξεσκεπάστηκες κι έφυγες. Και σύ μαζί με τις κλωστές. Αλλα ο αέρας εσένα σε πήρε μακριά. Δέ σε βρήκα ποτέ. 


Δεν παραπονιέμαι όμως, ένα ένα εικοσιέξι νήματα που είχα μαζέψει μείναν απούλητα. Και μαζί μ’ αυτά ο πλούτος του κόσμου όλου στα χέρια μου. 


Εσύ ομως ξανάρθες. Δε σ' έψαξα, μόνο ήρθες και μού πες πως φέρνεις την κουβέρτα μου παραμάσχαλα. 'Εγειρες το κεφάλι, έβαλες τα χείλη στο αυτί μου και ψέλλισες ‘φυγή προ της βίας καλέ μου’.  Ανάθεμα. Ανάθεμα σε σένα, στη χημεία του κόσμου όλου και σ’ αυτόν τον τσαρλατάνο το Le Chatelier.

ΠΓ

Ελληνική Εριουργία 2

(Η σειρά "Ελληνική Εριουργία" ηχογραφήθηκε σε Olympus digital voice recorder VN-3100PC τον Σεπτέμβριο του 11' τρέχοντας στο γήπεδο μπάσκετ -δίπλα στο παλιό εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας στα Άνω Πατήσια. Την μεταφέρω εδώ με ελάχιστες διαμορφώσεις. δτ) 

 Ελληνική Εριουργία 2

Κάλεσμα λύση

Γυναίκα ξανθιά

Ήχος μεσαίωνα

Βάρβαρες ιαχές

Τα πόδια μας χτυπάνε τη γη

Μπας και ακούσει ο Άδης και μας λυπηθεί

Λύνει τις πειθήνιες 

Θνητές αναπνοές μας

Να βγει από κει  

Η οικουμένη

Το σπίτι των αποδοκιμασιών

Δοκιμάζουμε το δίλημμα 

 Να ζούμε ή να ζακούμε

Για πρώτη φορά 
Χωρίς αυτονόητες απαντήσεις

-Ρούχα επάνω στα χαλάσματα-

Τα τραγούδια μας όμως

Οδηγούνται

 Δια μέσω

Στην Ψυχή

Το κεφάλαιο "Ποσειδώνας"

Είδος περιπτωσιολογικό

Λόγιο

 Οι θάλασσες 

Τα βουνά 

Οι πόλεις 

Και τα Άστρα 

Χάνουν τους θεούς τους

Εθισμός

 Προσκόλληση στη μνήμη

Το αθώο νήπιο

Το δάκρυ του θεού

Στην άκρη του κόσμου ισορροπεί

Πέφτει

 Ξανά

                                                                                  

 ΔΤ