Αρχίζοντας με δυο κουβέντες θα οδηγηθούμε σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα.
Η μόνη λειτουργία της μνήμης είναι να μας βοηθά στο να συντηρούμε τύψεις.
Οι σκέψεις και οι στοχασμοί μας αποτελούν το αριστουργηματικό δημιούργημα της δυστυχίας μας.
Συνεχίζω λοιπόν και βλέπω καθαρά τη στιγμή που δε θα υπάρχει πουθενά ίχνος σάρκας.
Ερωτώ. Πώς να καθοριστεί η κατάσταση κατα την οποία η συνείδηση δεν παραλύει αλλα αντίθετα κερδίζει την επιθυμία;
Και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που το σκουλήκι αφυπνίζει τον καρπό .
Εξάλλου, το επίθετο αθεράπευτη θα έπρεπε να το καρπώνεται μόνο μια ασθένεια.
Η φοβερότερη όλων. Η επιθυμία.
Το μόνο μου κοινό σημείο με το διάβολο είναι η αθεράπευτα κακή μου διάθεση.
Δεν κλείνω τα μάτια για να στοχαστώ. Είμαι απλά υποκριτής κατα θεική επιταγή.
Ταυτιζόμενος κάποιος με την αρχή της γενεαλογίας της αβύσσου βρίσκει μία απασχόληση κι ένα σκοπό.
Εγώ το γνωρίζω τι θα συνέβαινε αλλιώτικα, κουβαλάω όμως υπολείμματα αξιοπρέπειας που με ατιμάζουν. Αυτό είναι όλο.
Ο αντίλογος είναι πως η αξιοπρέπεια θα έπρεπε να σοδομιστεί μαζί με την επιθυμία. Στο ίδιο κρεβάτι. Οταν και οι δύο νιώσουν την ηδονή, όλοι μας θα μπορούσαμε να ζήσουμε καλύτερα.
Να σηκώνεσαι νωρίς, γεμάτος δύναμη και ευεξία.
Θαυμάσια! Ικανός για κάθε ατιμία.
Η δήθεν σοφία όμως ,αγαπητέ, μεταμφιέζει τις πληγές μας. Μας μαθαίνει πως να αιμορραγούμε στα κρυφά.
'Επειτα; 'Επειτα η ηδονή της προσμονής μιας μεγάλης καταστροφής.
Η ηδονή. Εκφυλισμένη έννοια.
Δεν ξέρεις εσύ απο ηδονή.
Προσβάλλεσαι μήπως;
Ενοχλείσαι;
Η αναζήτηση μιας σημασίας για το καθετί είναι ίδιον ενός μαζοχιστή περισσότερο, παρά ενός απλοικού.
Ταυτίζεται με την ιδεοληψία της αυτοκτονίας εκείνου που δεν δύναται ούτε να ζήσει αλλα ούτε και να πεθάνει.
Διπλή αδυναμία.
Δεν ήταν σοβαρά όλα αυτά όμως. Είμαστε πολύ προβλέψιμοι.
Το συμπέρασμα είναι ένα και προκύπτει απο μία δεύτερη θεική παρέμβαση.
Κάθε πράξη είναι εφικτή μόνο και μόνο επειδή έχουμε έρθει σε ρήξη με τον παράδεισο.
Η ανάμνησή του δηλητηριάζει τις ώρες μας και μας κάνει όλους εξαχρειωμένους αγγέλους.
ΠΓ
