Λέγαμε κάποτε. Εδώ τελειώνω.
Και τελειώσαμε ύστερα απο 10 δευτερόλεπτα.
Κοιτώντας το ρολόι.
Περασμένα μεσάνυχτα, το ρεύμα μας τράβηξε και κινούνταν απο κάτω τα πάντα, απαλά. Και τελειώσαμε ύστερα απο 10 δευτερόλεπτα.
Αμέσως τότε έγινε εκείνη η σκηνή.
Πράξη δεύτερη.
Φώτα, 3 προβολείς τονίζαν το λευκό πανί της σκιάς και μετά τελειώσαμε. Ικανοποιηθήκαμε και καθίσαμε να εξηγηθούμε όταν επέστρεψε εκείνο.
Μα τι του βρήκε αφού είχε εμένα; Τότε τον συγχώρεσα.
10 δευτερόλεπτα κράτησε και μετά τελειώσαμε.
Είκοσι χιλιάδες νύχτες. Μα είναι απίστευτο, είναι τόσο λίγες.
Και το χαμόγελο, απαίσιο. Σαν εκείνο το ποίημα.
Ολες οι φωτογραφίες πια φτιάχναν εκείνο το ταβάνι. Κατάμαυρο.
Κάθε βράδυ η ίδια λέξη. Οι νύχτες. Τώρα κανένας. Φαντάσματα.
Αν δεν υπάρχει ή αν δεν κατέχετε την αρετή, επινοήστε τη.
Συγχώρεση. Συγχώρεσε με. Αυτή ειναι η αρετή μου.
Αμέσως τότε. 10 δευτερόλεπτα μετά. Κοιτώντας το ρολόι.
Ασε με εδώ για λίγο. Γλυκέ μου. Ορκίζομαι. Η Γερτρούδη και ο Πολώνιος είναι φίλοι μου.
Σε κάθε περίπτωση 10 μόνο.
Σε κάθε περίπτωση όσο περισσότερο τραγουδάω τόσο περισσότερο υποφέρω. Και τόσο περισσότερο τραγουδάω.
Απροσδιόριστη ηλικία έχει αυτό το πρόσωπο. Πάντα αποσπά το λόγο μου.
Μπορεί να συναντιόμαστε, να κουβεντιάζουμε, να απολαμβάνουμε εκείνο το τσάι με πάγο.
Μ’ ακούς; Μ’ ακούει; Κάποιος μέσα σ’ αυτό το πρόσωπο.
Αν θυμώσεις ρίξε μου φως.
Εδώ θεωρούμε λυμένο εκ των προτέρων το πρόβλημα της ανάσας.
Επειτα παγώνει, προχωράει.
Και. Με το ρολόι, κράτησε.
Μετά τα 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10..............................
ΠΓ
